Tíska og ég

Já, við tískan erum góðir vinir. Hún H á Tískublogginu fékk að kíkja í fataskápinn minn fyrir nýjasta innlegg sitt sem finna má hér.

– Brotið –

Eins og ég sagði ykkur um daginn þá lentum við Freybjörn í „árekstri“ fyrir nokkru. Ég var samt ekki viss um að hann hafi áttað sig á því strax því næst þegar hann náði í mig lét hann sem ekkert væri. 

Ég var nokkuð spennt að fá hann, enda aldrei komist fram hjá jafnstórri hindrun í sambandi áður. Ég fékk fiðrildi í magann þegar hann gekk inn til mín.

            „Hæ!“ sagði ég og brosti út að eyrum.

            „Sko, ég vissi að þú myndir bara skella á mig ef ég kæmi ekki í eigin persónu. Svo,“ hann hikaði, „ég fann þessa skemmtilegu síðu á netinu; fanneymango.blogspot.com. Atburðarásin þar svipar allmikið til ýmissa atburða sem gerst hafa milli okkar.“

            Hjartað mitt hamaðist meðan hinar og þessar lygar og afsakanir hringsnerust í kollinum á mér. Hann beið eftir svari en ég gat ekkert sagt. 

            „Einmitt það,“ sagði Freybjörn án þess að blikka. „Þú ætlar ekki að segja neitt, er það? Gætir kannski byrjað á Eric Northman. Eða blásturshljóðfærablætinu þínu. Því ég hef allt kvöld. Ég er bara með ofvaxna krakkann í eftirdragi aðra hverja helgi.“ Hann gekk fram hjá mér, settist í sófann, kveikti á sjónvarpinu og gæddi sér á snakki úr skál á stofuborðinu. Egill Helgason blaðraði um bækur. Ég fékk mig loks til að hreyfa mig, vissi að þetta væri búið, þurfti að gera gott úr þessu. Ég settist hjá honum og sagði frá öllu. Auðvitað hafði hann lesið þetta allt áður og ég hafði ekki mikið meira til málanna að leggja en hann virtist feginn að ég segði honum þetta sjálf – og ekki undir nafni Fanneyjar Mango.

„Ætlarðu – að blogga – oh – um þetta?“ stundi hann meðan hann þrýsti riddaranum sínum inn í mig ofan á stofuborðinu. Líkt og flest öll sambönd mín virtist það ætla að enda með break-up-sex. Mér leið samt illa. Ég hafði sært hann mikið, sofið hjá bróður hans og talað illa um dóttur hans. Hann tók ekki í mál að ég yrði ofan á. Mér leið eins og hann vildi leyfa mér að finna fyrir sársaukanum sem ég hafði valdið honum. Þetta var erfitt. Ég fann ekki ryþmann og hárið mitt var fullt af snakki. 

            „Ég veit ekki,“ svaraði ég, „viltu það? Ég vissi ekki hvort hann væri að spyrja er að mynda einhvers konar fantasíu. „Hvað sem þú vilt,“ stundi ég út úr mér og reyndi að kyssa hann. Hann færði sig frá. Hvort það var ómeðvitað eða meðvitað vissi ég ekki. Ég var komin aftur í þennan pakka – ástríðulaust kynlíf. Nei. Ég skyldi búa til ástríðuna sjálf:

            Ég tók um hnakka hans og togaði hann að mér svo varir mínar þrýstust upp að hálsinum. Ég saug og gældi með tungunni, stundi enn hærra og tók taktinn í mínar hendur svo við bókstaflega dönsuðum saman, lárétt ofan á stofuborðinu mínu sem brakaði í takt við okkur, eins og það væri að spila tónlist.

            „Ég á eftir að sakna þín,“ hvíslaði ég í eyra hans og hélt áfram að gæla við hálsinn með tungunni.

            „Er ég betri en Eric?“ spurði hann.

            „Sýnd þú mér.“

            Hann kyssti mig. Loksins. Fiðrildin í maganum byrjuðu aftur að flögra og ég fann hlýjan straum færast niður mænuna. Já, hann var betri en Eric. Hann var sá besti. Hann hraðaði á taktinum og þreifaði á öllum líkama mínum líkt og hann væri að leggja hann á minnið eða snerta hann allan áður en hámarkinu yrði náð. Ég strauk honum eins mjúklega og ég gat niður bakið þar til ég endaði við stælta rassvöðvana. Ég kleip hann og kreisti í takt við dansinn. Ég fann skökul hans verða grjótharðan inni í mér og vissi að aðeins nokkrar sekúndur væru í fullnægingu hans. Ég stundi eins hátt og ég gat svo hann gerði sér grein fyrir því hvað mér þætti þetta gott. Svo hann vissi að ég vildi ekki sleppa honum. Hann stundi á móti, tók um axlir mínar og ýtti sér að öllu afli inn í mér. Borðið söng sinn síðasta tón áður en það gaf undan og við duttum með borðplötunni niður á gólf. Ég fann hvernig fullnægingin heltók mig á sama tíma og lungun féllu saman. Ég náði ekki andanum. Það var óþægilegt en spennandi. Í lokakippi fullnægjunnar þandist brjóstkassinn út og mér leið eins og ég hefði endurfæðst, væri að draga andann í fyrsta skiptið.

            „Fanney, er allt í lagi með þig?“ spurði Freybjörn.

            „Já, bara pínu erfitt að anda.“

            Hann stóð upp eins og skot. Limur hans benti út í loftið. „Vá, fyrirgefðu. Ég hef aldrei lent í þessu!“

            „Ekkert mál.“ Ég vildi ekkert fara að segja honum hversu mörg svipuð atvik hefðu hent mig.

      

Ég trúi ekki að þetta hafi verið síðasta skiptið mitt með Freybirni. En nú er þetta stutta litla ævintýri búið. Bloggið eyðilagði fyrir mér besta samband mitt hingað til. 

Miss Plastic Beauty

Af hverju höldum við ekki svona hérna á Íslandi?
Ungfrú Plast

Stelling dagsins

Joystick Joyride

Um vændiskaup á Íslandi

Ég styð vændi, eins og kannski sést, en ég hef þó aldrei stutt svik. Ég hef fylgt mönnum sem fengið hafa leyfi hjá konum sínum, ég hef fylgt pörum líka. Þeir menn sem fara á bak við eiginkonur sínar til að vera með mér segja ástæðuna oft vera vegna vandræðalegra hvata. Og stundum eru þessar hvatir bara ekkert svo vandræðalegar! Af hverju ekki að spyrja eiginkonuna hvort hún sé ekki til í að koma bara með, (þá yrði hann allavega hreinskilinn)? Kynferðisleg útrás ætti ekki að vera svona mikið „taboo“.

            Giftur maður sem kaupir sér fylgd án leyfir eiginkonunnar heldur fram hjá. Hann gerir sér fullkomlega grein fyrir því en ef upp um hann kemst virðist hann aldrei vera tilbúinn til að taka afleiðingunum. Og – athugið að titill færslunnar heitir Um vændiskaup á Íslandi – afleiðingarnar hér á þessari litlu eyju geta verið afar slæmar. Þeir eiga möguleika á að missa konuna, niðurlægja börn sín og valda foreldrum sínum vonbrigðum. Allir þekkja alla og allir tala við alla.

NEMA ef kaupandinn er útbrunninn þáttastjórnandi á stöð tvö - jafnvel þótt öll þjóðin viti að hann hefur áður haldið fram hjá.

Eða þjóðþekktur dægurlagasöngvari - jafnvel þótt öll þjóðin viti að hann á krakka í hverju plássi.

Eða soon-to-be-fyrrverandi eiginmaður flokksleiðtoga - jafnvel þótt öll þjóðin styðji við bak hennar í skilnaðinum. 

Ef kaupandinn fellur undir eitthvað af þessu fær hann stykkfrí og nýtur nafnleyndar á kærupappírunum.

Ég er ekki ánægð með að sumir njóta friðhelgi einkalífsins en aðrir ekki – en myndi helst vilja að allir fengju að njóta hennar. En svona er lífið. Til þeirra sem ekki falla undir fyrrnefndar lýsingar: Verið tilbúnir að taka afleiðingunum! 

– Sif –

Vikan var að mestu leyti góð. Lífið gekk eins og í sögu. Ég og Freybjörn vorum eiginlega orðin föst og Eric var næstum alveg horfin úr huga mínum. Ég og Freybjörn hittumst á hverjum degi eins og bálskotnir unglingar og sendum hvort öðru sms þegar við vorum ekki saman. Þar til ég mætti honum við Lækjartorg. Hann var ekki einn á ferð. Hjartað mitt datt niður í maga og ég óskaði þess innilega að þarna væri hann á ferð með systur sinni. Ég fann kökk myndast í hálsinum og kuldahrollur lék um líkama minn. Þetta var ekki systir hans. Um leið og hann sá mig roðnaði hann og kyngdi, að því er virtist, kekki á stærð við tennisbolta. Hann átti dóttur. Stelpan var í bleikri úlpu, með bakpoka merktum Sif Freybjörnsdóttir og hélt á poka af brauði, greinilega á leiðinni að gefa öndunum.

            „Hæ, Fanney,“ sagði Freybjörn að fyrra bragði.

            Ég gat ekki heilsað á móti, hafði enn ekki náð að kyngja mínum eigin kekki.

            „Fanney, þetta er dóttir mín Sif.“

            Ég og Sif störðum hvor á aðra án þess að segja orð. Hún var einmitt á þessum aldri sem ég hata. Börn í miðjum vaxtakipp og vita ekkert hvað þau eru stór. Hendurnar í vitlausum hlutföllum miðað við höfuðið og fótleggirnir kannski svipað stórir og upphandleggirnir. Hún var krakki. Ég hata krakka. Smábörn eru alveg fín, svo lengi sem þau eru ekki nálægt manni í flugvélum og svoleiðis. En krakkar eru aðeins til ama, vita ekki neitt en þykjast vita allt. Alltaf í einhvers konar leynifélögum að njósna um aðra og gera dyrabjölluat. Ef ég fengi að ráða myndu barnaskólar vera betur að girtir en Litla Hraun.

            „Við erum að fara gefa öndunum brauð,“ sagði Freybjörn til að fylla upp í þá óþægilegu þögn sem ríkti.

            „En ekki mávunum,“ sagði Sif litla, „af því að þeir eiga heima hjá sjónum.“

            „Mikið rétt,“ sagði Freybjörn og lagði hendina sína á höfuð hennar.

            Allt í einu fór um mig annar skelfilegur hrollur.

            „Er ekki allt í lagi?“ spurði Freybjörn. „Er þér kalt?“ Hann byrjaði á að hneppa frá frakkanum sínum. Þvílíkur herramaður. En ég gat ekkert sagt enn og gerði það eina sem mér datt í hug að gera: Ég hljóp burt.

Gestapóstur á Tískublogginu

Tískubloggið er mitt uppáhalds tískublogg. Þar getur tískuvitgrönnu fólki eins og mér liðið vel; þar er nóg um að fræðast en aðallega er þetta fyndin paródía. Ég hef allavega af og til skrifað gestainnlegg en þetta er það nýjasta frá mér: Erótískt nudd Fanneyjar Mangó.

Stelling dagsins

Eldhúsborðið

Stelling dagsins

Sleipt

– Opnuð –

Nóttin með Freybirni, Blásturshljóðfæraleikaranum, var dásamleg sem fyrr. 

            Hann er gjafmildur í rúminu. Og það hlýtur að hafa verið erfitt fyrir hann vegna þess hve reið ég var. Ég hélt við myndum stunda útrásarkynlíf. Það gerðum við reyndar til að byrja með en í lokin var allt annað andrúmsloft. Við héldumst í hendur, hann kom fingrum sínum milli minna eins og við værum ástfangið par. Hann strauk mér í sífellu þegar hann hélt ekki í hönd mína og gaf mér mjúkustu kossa veraldarinnar. Ég var svo óvön því að ég vissi ekki hvernig ég ætti að hegða mér. Hann tók eftir óörygginu. Það var eftir að við höfðum þegar fengið það einu sinni á la moi.

            „Þetta er í þriðja skiptið sem við endum saman,“ sagði hann. „Er þér enn ekki farið að líða þægilega með mér?“

            Þessi spurning kom mér í opna skjöldu. Mér leið ekki þægilega með honum, ekkert frekar en öðrum. En ég ákvað samt að ljúga. „Jú.“

            Hann sá í gegn um mig, faðmaði mig að sér og hélt áfram að strjúka mér. Svo opnaði hann mig. Ég áttaði mig ekki á því strax en fékk mig til að segja sér hluti um sjálfa mig sem ég hef engum öðrum sagt. Mig langaði meira að segja til að játa fyrir honum að ég hefði sofið hjá bróður hans en náði að halda aftur að mér. Ég sagði honum frá því hversu mikið ég sæi eftir því að hafa ekki leyft túrtappanum að afmeyja mig eins og aðrar stelpur og hversu þungt seinni kynferðisafbrot afmeyjara míns lögðust á mig. Ég sagði honum frá hversu mörgum ég hafði sofið hjá (en dró frá alla vinnutengda drætti). Hann sagði mér sína tölu sem var sjö sinnum lægri en mín. Hann kippti sér samt ekkert upp við það. Við slóum líka á léttari strengi og hlógum að litlu tískuviti mínu og miklu tískuviti hans. Allt í einu rankaði ég við mér og var í miðjum klíðum við að segja honum mínar myrkustu fantasíur og erótískustu drauma. Þá áttaði ég mig á hvað hann hefði verið að gera. Þegar maður á í erfileikum með að ná lokinu af krukku er best að hita hana og stinga einhverju inn á milli glersins og loksins. Ég hef auðvitað margoft verið hituð og penetreituð eins og krukka, en Freybjörn var sá eini sem sneri lokinu og tók það af. Mér var farið að líða þægilega með honum. Hann strauk mér upp og niður bakið meðan ég talaði og talaði. 

            „Segðu mér meira,“ sagði Freybjörn og átti við lesbískan draum sem mig hafði dreymt fyrir stuttu. Hann strauk mér af enn meiri ákveðni. Hann var farinn að gæla við mig gegn um nærbuxurnar.

            „Ég strauk á henni brjóstin,“ sagði ég og hann strauk á mér brjóstin. „Og færði hana úr nærbuxunum með tönnunum.“ Hann gerði slíkt hið sama. Ég fann andardráttinn hans leika um blíðuna mína. „Og svo,“ ég átti erfitt með að tala, of spennt fyrir vörum hans, „og svo, sleikti ég hana. Alla.“ Freybjörn sökkti sér niður á mig. Tunga hans var sem óð milli þess að blautar varir hans strukust blíðlega upp við snípinn. Hann saug. Ég fann fullnæginuna nálgast á nær ólöglegum hraða og ríða yfir mig af svo miklum krafti að ég hafði aldrei upplifað annað eins. Lærin mín læstu sér um höfuð Freybjörns. Hann saug fastar. Fullnægingin hélt áfram. Mér leið betur en mér hafði nokkurn tímann liðið áður. Þetta var eins og fyrsta fullnægingin, allt hitt var bara einhvert skammtímagotterí. Hún helltist yfir mig aftur, vellíðunartilfinningin, og ég fékk aðra fullnægingu. Ég sá stjörnur dansa í kring um mig og kitla hvern einasta sentímetra holds míns. Ég fann endorfínið renna niður líkamann í undursamlegum kippum.

            Freybjörn klifraði upp til mín og tók mig í fang sitt. Ég sofnaði fullnægðari en nokkru sinni fyrr.

Stelling dagsins

Klippt

Dömuráð Tobbu

Drottning skvísanna, alltaf jafnfyndin!
Sjá: Tobba Marínós

Stelling dagsins

Sensual Shower

Stærstu hreðjar í heimi ...

... má finna hér: http://www.mbl.is/folk/frettir/2010/11/11/staerstu_hredjar_i_heimi/

– Bannað að snerta á kynfærum vina –

Við erum um það bil sjö sem höldum enn mjög góðu sambandi eftir menntaskólann, eitt par og fimm einstaklingar. Vissulega bjóðum við alltaf maka velkomna í gleðskapinn en ef slitar upp úr sambandinu hverfur makinn ávallt fljótlega en hinn gamli góði vinur verður um kyrrt.

            Nú fyrir stuttu gerði vinkona mín, Nína, þau mistök að sofa hjá stráki, Ólíver, sem er einn af þessum fimm ópöruðu einstaklingum innan vinahópsins. Þau vissu þó bæði að sambandið færi ekki lengra en það (hvorki í tíma né rúmi) og hafa þau enn ekki í dag tjáð neina ónánægju með þá ákvörðun. Þau hugsuðu hins vegar ekki til okkar hinna.

            Strákar, það eru miklar líkur að stelpur segi vinkonum sínum frá frammistöðu ykkar í bólinu. Og ef ein þeirra er í sambandi segir hún kærasta sínum og (ég er reyndar ekki vel að mér í strákaslúðri) hann segir sínum vinum. Auðvitað eru undantekningar á þessu en undantekningin sannar einmitt regluna. Til dæmis er parið í vinahópnum ekki vant að tala opinskátt um glæsilegan árangur þess í munnmökum eða nýju stellinguna sem það prófaði. En Nína er í raun sú allra málglaðasta manneskja sem ég þekki þegar kemur að kynlífi (já, að mér meðtalinni). Hún lýsti því fyrir okkur stelpunum hvernig Ólíver hefði fróað henni svo fast og mikið að henni hafði verið illt í klofinu daginn eftir. „Vá, fyrrverandi kærastan hans hlýtur að vera með massaðan sníp eða komin með sigg á skapabarmana!“ sagði hún í gríni. Ég hló ekki. Nú er mánuður síðan hún sagði mér þetta en í hvert skipti sem ég hitti Ólíver hugsa ég ekki annað en: Lélegur í rúminu, lélegur í rúminu, sigg á snípnum, lélegur í rúminu.

            Fólk, hættið sofa hjá vinum ykkar!

– Öfund, losti og reiði –

Ég er opinberlega hætt að vera hrifin af Eric! Í síðustu viku náði ég tali af honum í skólanum. Það er afar sjaldgæft að ég verði svona skotin og því ákvað ég að gera eitthvað í málunum. Ég daðraði, flissaði og lék við hárið á mér. Allt virtist hafa gengið vel. Að lokum fékk ég númerið hans og hann mitt. Við sögðumst ætla að hringja í hvort annað um helgina.

            Á föstudagskvöldinu sá ég Eric í röðinni fyrir framan Kaffibarinn og varð ótrúlega spennt. Ég hringdi í hann aftast úr röðinni og ætlaði að athuga hvort ég gæti ekki komið mér örlítið framar. Þá sá ég hann taka símann upp, líta á hann og setja hann aftur niður í vasann. Hann hunsaði símtalið mitt!

            Hvað gerir maður þegar maður lendir í svona löguðu? Nú, hringir auðvitað í besta bólfélagann, Blásturshljóðfæraleikarann:

            „Hæ?“ svaraði hann hissa.

            „Hæ, hvar ert þú?“ spurði ég óþreyjufull.

            „Ömm, niðri í bæ.“

            „Ég líka, viltu hittast?“

            „Já, já,“ svaraði hann, virtist nokkuð glaður. „Ég vissi ekki að þú myndir hringja í mig aftur.“

            „En nú er ég að því. Hvar ertu?“

            „Ég er á Kaffibarnum,“ svaraði hann. Nú gæti ég sýnt Eric hverju hann væri að missa af.

            „Ég er einmitt í röðinni!“ Við kvöddumst og hann sagðist hitta mig inni.

            Ég fór inn. Ég sá Eric ekki í salnum. Gekk þvert yfir staðinn þar til ég kom að kónginum (Kaffibarinn er í laginu eins og typpi) eins og lítil sáðfruma við fullnægingu. Sjitt. Eric og Blásturshljóðfæraleikarinn sátu á sama borði og spjölluðu. Ég bakkaði hægt út ganginn, sneri mér við og hljóp til vinkonu minnar sem stóð í röðinni að barnum.

            „Ég er í vanda,“ sagði ég.

            „Hvað?“

            Ég sagði henni frá klemmunni sem ég var komin í og beið álits. Hún starði bara hugsi út í loftið.

            „Hvað viljið þið?“ spurði barþjónninn.

            „Tvo bjóra,“ sagði vinkona mín.

            „Nei, ekki bjór fyrir mig. Ég vil gin og tónik,“ leiðrétti ég. Ég var staðráðin að fara með öðrum hvorum stráknum heim og vildi ekki blása magann minn út af bjór. Vinkona mín þekkti þessa reglu mína.

            „Ah, ég skil. Þú ert að biðja mig um að velja fyrir þig,“ sagði hún.

            „Nei,“ svaraði ég. „Kannski. Jú. Ég veit það ekki.“

            „Ókei, þessi Eric virðist ekkert hafa það mikinn áhuga á þér svo ég myndi bara fara með Blásturshljóðfæraleikaranum. Sérstaklega ef hann er betri í bólinu.“

            Ég bað barþjóninn um auka bjór og ætlaði mér að gefa Blásturshljóðfæraleikaranum.

            „Bíddu,“ sagði vinkona mín og ég sneri mér við. Þá setti hún rör ofan í brjóstaskoruna mína og blés. Barmurinn þandist út.

            Ég gekk til strákanna.

            „Hæ,“ sagði ég og beindi orðum mínum að Blásturshljóðfæraleikaranum.

            „Hæ,“ sagði hann og færði sig til hliðar svo ég gæti fengið mér sæti við hlið hans. Ég settist og rétti honum bjórinn.

            „Vá, takk.“ 

            „Svo, hvað hefur þú verið að gera síðustu vikurnar?“ spurði hann.

            „Æ, ekkert eiginlega. Þetta er búið að vera nokkuð rólegur tími. Svolítið að gera í skólanum. Annars gerðist ekkert spennandi.“ Ég hækkaði röddina svo Eric gæti heyrt. „Ekki neitt. Ekki einn skapaður hlutur. Allavega ekkert frásögufærandi. Hvað með þig?“

            „Bara voða lítið líka. Ég reyndi að hringja í þig síðustu helgi en þú svaraðir ekki.“

            Ég mundi eftir því. Ég sá númerið hans í listanum yfir ósvöruð símtöl eftir nóttina með Eric.

            „Já, sorrí. Ég heyrði ekki í símanum,“ sagði ég afsakandi.

            „Má ég kynna þig fyrir bróður mínum, Eric,“ sagði hann og færði sig aftur svo augu okkar Erics mættust. Þeir voru bræður! Ég missti andlitið.

            „Eric, þetta er Fanney,“ sagði hann.

            „Hæ,“ sagði ég vandræðalega. Eric kinkaði kolli, virtist enn vandræðalegri en ég. Blásturshljóðfæraleikarinn hafði greinilega sagt honum frá mér.

            „Bíddu aðeins,“ sagði ég og hljóp til vinkonu minnar með nýjustu upplýsingarnar.

            „Frábært!“ sagði hún.

            „Frábært?“

            „Já, fyrir mig. Þetta er frábært slúður. Aumingja þú samt, að lenda í þessu.“

            „Hvað á ég að gera?“ sagði ég nokkuð óánægð.

            „Ég er enn á því að þú ættir að fara heim með þessum rúmgóða.“

            „En þeir eru bræður,“ sagði ég, „það breytir öllu! Og hvað ef Eric er að segja honum frá mér akkúrat núna.“

            „Flýttu þér þá aftur til þeirra!“

            Ég hlýddi og hljóp aftur inn eftir ganginum.

            „Hæ, ég þurfti að tala við vinkonu mína.“ Ég tók eftir því að Eric var horfinn. „Hvar er bróðir þinn?“

            „Hann fór á klósettið,“ sagði Blásturshljóðfæraleikarinn.

            „Ókei, bara um leið og ég fór?“ spurði ég. Ég vildi vita hvort hann hafði nokkuð sagt honum frá mér. „Þið hafið ekkert talað saman á meðan ég var í burtu?“

            „Nei. Af hverju spyrðu?“ Blásturshljóðfæraleikaranum var farið að gruna eitthvað.

            „Æ, bara,“ sagði ég, vissi ekki hverju ég gæti logið að honum. „Hey, viltu koma heim til mín á eftir?“

            Honum virtist bregða við framhleypnina.

            „Ja, það hljómar vissulega betur en skítugt salerni eins og síðast.“

            Ég flissaði og greip um lærið hans. Hann tók því vel og lagði sína hendi á mitt læri. Ég hallaði mér upp að honum til að kyssa hana. Varir okkar snertust. Ég fann hann renna hendinni lengra upp lærið mitt, upp undir pilsið. Ég tók um vanga hans og kyssti hann enn ákafara. Tungur okkar léku hvor um aðra. Þegar hann ætlaði að fara lengra upp fótlegginn minn hætti ég að kyssa, þetta var farið að jaðra við kynlíf á almanna færi. Eric stóð fyrir framan okkur.

            „Ó, hæ,“ sagði Blásturshljóðfæraleikarinn.

            Eric svaraði engu. Hann virtist fúll.

            „Er í lagi með þig?“ spurði Blásturshljóðfæraleikarinn.

            „Mætti ég tala við þig aðeins?“ spurði Eric.

            „Já, ekkert mál,“ svaraði bróðir hans og bjó sig undir að standa upp.

            „Nei, þig, Fanney.“

            Ég gekk þögul út í reykingarport með honum.

            „Hvað á þetta að þýða?“ spurði hann.

            „Ég hafði ekki hugmynd um að þið voruð bræður,“ svaraði ég.

            „Vá, það er eins og þú hafir verið send af einhverjum bara til þess að eyðileggja líf mitt. Svafstu í alvörunni hjá bróður mínum?“

            Ég glotti. „Tvisvar.“

            „Djöfullinn hafi það.“

            „Erum við búin að tala saman? Ég er svolítið upptekin,“ sagði ég.

            „Gerðu það, ekki fara með honum heim. Þetta er bróðir minn.“

            „Ég ræð með hverjum ég fer heim. Ég er búin að spyrja hann.“

            „Þú ert þegar búin að eyðileggja eitt samband fyrir mér. Þú getur ekki komið upp á milli mín og bróður míns. Það eru fjölskyldubönd!“

            „Hvað áttu við? Hvaða samband eyðilagði ég fyrir þér?“ Ég setti hendur á mjaðmir.

            „Ég átti kærustu, við hættum saman í stutta stund. Svo hitti ég þig. Eftir það vildi hún byrja aftur með mér en varð svo fokreið þegar hún frétti af þér að hún hefur enn ekki viljað sjá mig.“

            Ég fann reiðina blossa inni í mér. Var hann að kenna mér um sambandslit sín?

            „Ef það væri ekki fyrir þig,“ sagði hann, „þá væri ég enn þá með henni.“

            Ég löðrungaði hann og öskraði: „Þú svafst alveg jafnmikið hjá mér og ég svaf hjá þér!“

            Ég hljóp aftur inn og náði í Blásturshljóðfæraleikarann.

            „Komdu,“ skipaði ég.

            Við tókum leigubíl heim til mín. Sögðum ekki orð við hvort annað. Hann var farinn að vera órólegur en mér var alveg sama. Ég þurfti engin orð, bara líkamlega útrás. Hana fékk ég. Þrisvar.

Stelling dagsins

Randy Recliner

Mig langar í ...

Svona baðvask.

Þennan brjóstahaldara.

Vel bitið epli.

Betur bitið epli.

Vajazzle!

Súpervajazzle!

Þetta handsápuhylki.

Lystuga list.

Stelling dagsins

Passion

Stelling dagsins

Criss Cross

– Sorgleg ánægja –

Ég lagaði farðann inni á baðherberginu við hliðina á Bóksölunni. Undanfarna daga hafði ég gefið útliti mínu meiri gaum en vanalega, ef ég skyldi rekast á Eric aftur vildi ég líta vel út. Maskarinn var fullkomnari en nokkru sinni og björt augun blikkuðu sig í speglinum: „Þið eruð falleg í dag.“

            Ég gekk út, vissi ekki hvert leið mín lá og ég beygði til hægri niður stigann. Hælaskórnir gáfu mér þokkafullt göngulag og lengdu stutta fæturna. Ég hefði verið drottningarlegt hefðu brjóstin ekki hoppað svona með takti fótataksins. Tveir strákar fylgdust með þeim og litu ekki einu sinni framan í mig þegar þeir mættu mér. „Til hvers var ég að vanda farðan svona mikið ef enginn vill horfa á hann?“ En það var eins gott .ví neðst í stiganum stóð Eric, hann horfði í augu mín.

            „Eric?“ spurði ég. Hann svaraði engu heldur gekk ákveðnum skrefum að mér og faðmaði mig að sér.

            „Ég get ekki hætt að hugsa um þig,“ hvíslaði hann.

            Ég vildi segja honum hvernig hann hafði setið um huga minn, neitað öllum öðrum hugsunum aðgang, en ég grúfði mig ofan í hálsakot hans án þess að segja orð. Rakspírinn ilmaði í heitum hálsi hans. Ég kyssti hann. Hann hélt mér fastar. Ég kyssti hann aftur. Leyfði ilminum að leika um vit mín.

            Ég veit ekki hversu lengi við stóðum í faðmlögum en þegar ég kyssti háls hans í þriðja skiptið lifnaði eitthvað við. Hann tók um höfuð mitt og varir hans léku um mínar varir. Andardráttur hans kitlaði varirnar mínar. Allur máttur fór úr líkama mínum en hann hélt mér uppi í faðmlögunum. Hann kyssti mig. Þessi langþráði koss var betri en nokkur hefði getað ímyndað sér. Fiðringurinn í maganum hefði getað flogið með okkur burt, upp stigann og út um neyðarútganginn. Flögrað um með okkur meðal snjókornanna í hlýjum straumi ástarinnar.

            Fingur hans leituðu niður eftir bakinu og ég fann máttinn koma aftur á ný. Tunga hans læddist inn um varir mínar. Hann faðmaði mig meira, ýtti brjóstkassanum upp að brjóstum mínum  og kleip í rassinn. Ég faðmaði hann þétt að mér og lét tunguna mína leika við hans. Því næst lyfti hann mér upp, tók mig í fang sér og gekk með mig inn undir stigann. Lagði mig niður í dimmasta hornið við hliðina á rauðri ryksugu.

            Við klæddum hvort annað úr, fyrst úr að ofan og því næst úr að neðan. Sjóðheitir líkamar okkur voru fljótir að hlýja kalt steingólfið. Hann kyssti mig upp magann þar til hann kom að vörum mínum. Hann kyssti þær um leið og hann renndi sér inn í mig. Það var auðvelt, ég var blaut. Ég missti andann. Aldrei nokkurn tímann hafði kynlíf verið svona dásmalegt. Ég var ástfangin og það var betra en öll leikföng eða sleipiefni sem heimurinn hafði upp á að bjóða. Hann byrjaði hægt, mjaðmirnar hreyfðu sig upp og niður meðan við kysstumst. Mér leið betur og betur og varð æstari og æstari. Takturinn varð hraðari og við héldum bæði í okkur andanum. Ég þurfti að bíta sjálfa mig í vörina til þess að stynja ekki svo hátt að allir út í Odda heyrðu í okkur. Hann hélt um axlir mínar og hreyfði líkama minn fram og aftur til að halda taktinum. Ég fann að fullnægingin nálgaðist og greip um ryksuguna með hægri hendinni og hélt í vegginn með þeirri vinstri. Háar stunur bárust frá honum. Svo háar að fótatak fólksins í stiganum hljóðnaði. Hann fékk það. Ég fann hvernig limur hans varð enn harðari inn í mér. Tilhugsunin varð svo, svo ... að ...

            Ég öskraði um leið og ég vaknaði við fullnæginguna sem kom svo snögglega. Kreisti sængina og lyfti bringunni upp í loftið. Ég lá í rúminu, svekkt yfir því að þetta hafði bara verið draumur. Tár byrjuðu að streyma niður kinnarnar meðan fullnægingin heltók líkamann. 

Sjálfsfróun er skaðleg

Þær sögusagnir hafa farið um netheima sem segja að í hvert skipti sem maður fróar sér drepur Guð kettling. Nú hafa vísindamenn komist að þeirri niðurstöðu að sjálfsfróun hafi einnig neikvæð áhrif á þann sem hana stundar:


http://www.spike.com/video/sex-ed-gone-bad-tv/2799093

– Kvenleiki –

Ég fékk skyndiboð frá Karli um að fylgja íslenskum manni sem hafði verið með honum í viðskiptanámi. Karl sýndi mér facebook-síðu hans. Ungur, ljóshærður og hávaxinn. Ágætlega myndarlegur og í fyrstu vissi ég ekki alveg af hverju hann hafði frekar valið sér að borga fyrir kynlíf en að næla sér í „ókeypis“ stelpu. Kynþokkafullur strákurinn hefði getað fengið hvaða stelpu sem er. Það hlaut að vera eitthvað bogið við kyn-lífsstílinn hans. Af reynslunni að dæma bjóst ég við að hann yrði Dýrslegur og ákvað á þeirri stundu að kalla hann Dýra hér á blogginu.

            Hann beið eftir mér inni á hótelherbergi (sumar starfsystur mínar fá menn heim til sín en ég hef aldrei og mun aldrei gera slíkt). Flestir Íslendingar sem kaupa sér þjónustu eru annaðhvort orðnir þreyttir á að komast ekkert áfram með stelpum eða hafa svo furðulegar hvatir að þeir þora ekki að njóta þeirra með „ókeypis“ kvenfólki, ég get ekki talið á fingrum mér hversu mörgum mönnum í sambandi ég hef fylgt. –Það vantar blætisbar á Ísland!– Ég bankaði á herbergishurðina.

            „Kom inn,“ heyrðist kallað innan úr herberginu. Ég tók í hurðarhúninn en hurðin var læst. Ég reyndi aftur en það var greinilega harðlæst. Þá opnaði hann dyrnar. „Æ, fyrirgefðu. Ég hélt að það væri opið.“

            Það er mjög auðvelt að sjá hvaða kúnnar hafa aldrei borgað fyrir kynlíf. Þeir eru yfirleitt mjög vandræðalegir til að byrja með, gera mörg klaufaleg mistök, horfa annaðhvort mjög stíft í augun á mér (eins og þeir séu að velta því fyrir sér hvort ég sé lögregla) eða neita að ná augnsambandi vegna feimni sinnar. Dýri virtist vera blanda af þessu öllu. Hann hrasaði næstum um teppið vegna þess að hann sleit ekki augnsambandinu við mig en þegar hann hafði komist að þeirri niðurstöðu að hann hefði ekkert að óttast virtist hann ekki vilja horfa í áttina til mín.

            „Myndirðu vilja erótískt nudd?“ spurði ég hann. -Ég nota nudd oft til þess að róa upptrekta kúnna niður. Ég gæti jafnvel gefið góðar leiðbeiningar um hvernig er best að gera svoleiðis ef áhugi er fyrir því. Það er einstaklega gott fyrir hjónabandið.- Dýri hafði heldur ekki gefið Karli neinar upplýsingar um hvað hann vildi – hefur ef til vill ekki viljað að skólafélagi hans vissi sínar dýpstu og myrkustu hvatir.

            „Allt í lagi,“ svaraði hann og ég sótti nuddolíuna ofan í töskuna mína.

            „Viltu ekki klæða þig úr?“ spurði ég. Hann sat sem fastast á rúminu og starði á gólfteppið. Hann var greinilega feimnari en ég hélt. Ég gekk að honum og benti honum á að leggjast á magann. Hann hlýddi en fór ekki úr fötunum. Það var greinilega erfiðara en ég hélt að draga hann út úr skelinni. Ég settist ofan á hann, smeygði olíubornum höndunum innan undir peysuna og teygði mig eins langt og ég gat upp bakið. Ég nuddaði hægt niður þar til ég kom að buxnastrengnum.

            „Viltu losa um beltisólina?“ bað ég hann um. Hann hlýddi og hendur mínar struku niður að mjóbakinu. Þegar ég hafði nuddað það vel og lengi tók ég um lófa hans og þrýsti. Ég færði mig ofar upp handlegginn þar til peysuermin þrengdi óþægilega að.

            „Viltu fara úr peysunni?“ bað ég hann um. Hann hlýddi sem fyrr. Ég strauk létt yfir axlirnar, ákvað að taka þrennuna á þetta og spurði í síðasta sinn:

            „Viltu koma úr öllu?“ Hann hikaði eitt augnablik en sneri sér svo við. Eric leit framan í mig og ég hrökk við.

            „Hvað?“ spurði Dýri og leit á mig eins og styggt skógardýr.

            „Ekki neitt.“ Ég lokaði augunum og reyndi að róa mig. Þetta er ekki Eric. Ekki Eric. Þetta er Dýri. Hvað er Eric eiginlega að gera í hausnum á mér?

            „Jú, það var eitthvað að,“ sagði Dýri. „Hvað er að mér? Er ég ljótur? Er ég asnalegur? Er þetta af því ég missteig mig á teppinu?“

            Ég skildi þá af hverju hann hafði kosið að kaupa sér þjónustu í stað þess að velja sér stelpu af handahófi á bar: Hann var með kvenlega lítið sjálfstraust.

            „Nei, þú ert bara svo öðruvísi en allir hinir,“ laug ég til að leiðrétta mistök mín. „Þú ert mun myndalegri en allir sem ég hef verið með. Ég er bara óvön því að vera með myndarlegum og gáfuðum manni.“

            „Þú lýgur þessu.“ Dýri sneri sér undan en ég sá hann brosa í spegilmynd sinni á glugganum. Ég hélt áfram að hrósa honum, mundi sitt hvað af upplýsingum frá facebooksíðunni hans og svo hafði Karl talað vel um frammistöðu hans í viðskiptanáminu.

            Þegar tíminn hans rann út var hann fullur metnaðar og var harðákveðinn í að hrinda hugmyndum sínum í framkvæmd og bjóða þjónustustúlkunni á kaffihúsi einu út. Við höfðum varla snert hvort annað síðan ég strauk á honum axlirnar en svo virtist sem hann væri fullánægður með fylgdina. Ég náði að hamra í hann aðeins meira gull og sjálfsálit hans óx, sem gerði hann enn kynþokkafyllri en hann var áður. Hann játaði að hafa aldrei verið með stelpu og ég átti að ljúka afsveinunni af fyrir hann. Hann virtist þó feginn því að hafa ekki gefið hóru sveindóminn sinn, enda var hann bálskotinn í þessari kaffihúsastelpu. Ég gat samt ekki hægt að hugsa um hvað hann var líkur Eric. Ætli þeir hafi verið bræður?

            Þegar ég kom heim til mín mætti ég kærasta Haffa í anddyrinu. Hann var með tösku og bólgin augu og ég vonaði innilega að þeir hefðu nú ekki hætt saman. Þeir voru eitthvað svo sætir. En inni hjá mér brast von mín og Haffi sat í fanginu á Amalíu (nýinnfluttum meðleigjanda mínum), grét og kveinaði. Hann og Amalía þekktust víst eitthvað fyrir en þetta kom mér samt undarlega fyrir sjónum þar sem ég þekkti Amalíu lítið. Kvöldið fór í að hressa hann við, ég bjó til margarítur – bæði hanastél og pítsur – og við töluðum um stráka. Ég áttaði mig ekki á því hvað ég hafði talað mikið um Eric fyrr en Haffi sagði: „Jæja, ég get ekki hlustað lengur á þessar lýsingar. Ég verð að horfa á True Blood núna!“

Er ég virkilega orðin hrifin?

Stelling dagsins

Lusty Leg Lift

– Elskendur hafa eyru –

Ég sat á Háskólatorgi og slúðraði með tveimur vinkonum mínum. Ég var að segja þeim frá hrekkjavökuævintýrinu mínu þegar gripið var í öxl mína. Og þar stóð hann, Eric sjálfur. Nú var hann mun eðlilegri, í gallabuxum og stuttermabol. Gleraugu með þykkri umgjörð hvíldu á nefi hans og ekki snefill af geli var í hárinu.

            „Hæ, mætti ég aðeins tala við þig?“ spurði hann.

            Mér brá rosalega en hélt andlitinu. „Já, auðvitað.“ Ég stóð upp og við gengum inn í Bóksöluna.

            „Hvað gengur eiginlega að þér?“ spurði hann.

            „Hvað?“

            „Þú varst að segja vinkonum þínum allt!“ útskýrði hann. „Ég vil ekkert að þær viti hversu stórt typpi ég er með!“ Ég reyndi að muna hversu nákvæmlega ég hafði lýst laugardagskvöldinu. „Og ég vil heldur ekkert að þær viti að ég fékk það á undan þér eða í hvaða stellingu við vorum í eða leyft þeim að sjá sogblettinn sem ég gaf þér – sem by the way sést í gegn um klútinn þinn.“ Bústinn bóksali leit í áttina til okkar og pírði augun til að sjá betur á mér hálsinn. „Veistu hvað það er pínlegt að sitja á Háskólatorgi og hlusta á manneskjuna við hliðina á manni lýsa frammistöðu manns í rúminu?“

            „Ég hafði ekki hugmynd um að þú værir þarna,“ svaraði ég og vonaði að hann færi nú ekki að lesa bloggið mitt. „En þær þekkja þig ekki, þær hafa aldrei séð þig og vita ekki hvað þú heitir. Ég veit ekki einu sinni hvað þú heitir!“

            „Ég þekki aðra þeirra! Og ég er guðs lifandi feginn að ég hafi ekki sagt þér nafnið mitt,“ sagði hann. „En annars eru allmargir sem vita að ég var í sama partýi og þú, og vita að ég var í Eric Northman-búningi.“

            „En þær vita það ekki!“ sagði ég.

            „Mér er alveg sama, ég vil ekki að þær geti komist að því.“ Hann tók af sér gleraugun eins og hann vissi ekki hvað hann ætti að gera við hendurnar sínar.

            „Þetta er allt í lagi. Þær komast ekki að því. Ég skal sjá til þess,“ sagði ég og lagði lófann minn á öxlina hans honum til huggunnar. „Ég þarf samt að segja þeim eitthvað núna, þær eiga eftir að spyrja mig við hvern ég hafi verið að rífast. Og þú sagðir að önnur þeirra þekki þig. Svo þú hefur engan annan kost en að segja mér hvað þú heitir.“

            Eric setti aftur á sig gleraugun og stundi – stunan lýsti pirringi en svipaði þó allmikið til stunanna sem hann hafði gefið frá sér síðastliðið laugardagskvöld.

            Hann sagði mér til nafn síns en sökum nafnleyndar bloggsins mun hann halda áfram að vera kallaður Eric.

            „Gaman að kynnast þér, Eric,“ sagði ég. „Hefur þú áhuga á að vita hvað ég heiti?“

            „Nei, en ég held að ég neyðist til þess.“

            „Ég heiti Fanney. En númerið færðu ekki.“

            „Ég hef hvort eð er engan áhuga á því.“ Hann sneri sér við og gekk út en ég kallaði á eftir honum:

            „Það var virkilega gaman að kynnast þér.“ Ég lækkaði röddina. „Það var mjög gott.“

            Hann fraus í sporunum og hugsaði um það sem ég hafði sagt.

            „Sömuleiðis.“