– Eric Northman –

Ég elska Hrekkjavökuna. Allar konur geta fengið útrás fyrir kvenleika sínum. Við sýnum það sem við eigum, bara fyrir okkur sjálfar. Reyndar finnst mér mjög gaman þegar karlar taka eftir mér, það er bara plús. En á þessum degi klæði ég mig í kynæsandi föt fyrir sjálfa mig.

            Ég var í kattarkonubúningi, búningi sem ég mun ef til vill nota aftur í svefnherberginu. Enda fylgdi honum svei-mér-þá-góð svipa. Búningurinn var virkilega djarfur en þegar ég kom í Hrekkjavökupartýið sá ég að ég var síður en svo sú djarfasta þar inni. Þetta var ágætlega stórt partý. Ég þekkti um það bil helminginn af fólkinu þar svo það þýddi ekkert að gera neina skandala. Svo var Amalía, nýi meðleigandinn minn, líka að flytja inn fyrr um daginn og myndi ef til vill nota morgundaginn til að hamra á veggi og færa húsgöng til. Það þýddi að ég mætti ekki verða þunn og því mætti ég ekki drekka of mikið.

            Partýið var frábært. Allt var svo fallega skreytt, hryllileg og bragðgóð Bloody Mary bolla var í boði. Fólkið var líka vel skreytt, allir mættu í búningum og voru margir hverjir mjög sniðugir. Hómer Simpson mætti með Duffbjóra, Randy úr South Park hoppaði um á eistunum og kynþokkafullt grasker svolgraði í sig allt of mikið af bollu. En ég hafði augun á Eric Northman úr True Blood. Hann stundaði nám með gestgjafanum, vinkonu minni, svo ég spurði hana hvort hann ætti kærustu. Þegar hún svaraði neitandi tók ég af skarið og sló hann á rassinn með svipunni þar sem hann stóð boginn yfir iPodinum sem stjórnaði tónlistinni. -Kannski ég hafi víst verið sú djarfasta þarna inni?- Honum brá en var ekki lengi að taka við sér, fór í karakter og leit á mig á lostafenginn hátt, alveg eins og Eric Northman. Það var mjög heitt, þótt hann sjálfur hafi ekki verið eins heitur og Eric, og ég bráðnaði öll og fór að flissa eins og ég geri alltaf þegar ég verð skotin. Hann hló líka og hellti í bollu handa mér.

            „Svo, hvað heitir þú?“ spurði hann. En ég hafði meiri áhuga á Eric Northman en einhverjum háskólanema svo ég ákvað að halda leiknum áfram og þandi út brjóstkassann.

            „Ofurhetjur gefa aldrei upp sitt raunverulega nafn,“ svaraði ég. Hann skildi leikinn og setti aftur á sig yfirvegaðan og áhyggjulausan svip.

            „Ertu viss um að þú viljir vingast við mig, vampíru?“ spurði hann og fékk sér sopa af blóðlegri bollunni.

            „Ég er kattarkonan. Ég laðast að grimmum verum.“

            „Ofurkvendi,“ sagði hann, „þau bragðast vel.“

Kvöldstundin með Eric Northman var jafn skemmtileg og hún var góð. Við höfðum farið samferða partýfólkinu niður í bæ þar sem hann dró mig inn á skemmtistað. Við duttum aldrei úr karakter, fyrir utan þegar hann fékk sér bjór. Venjulega eru vampírur ekki hrifnar af áfengi. „I do not drink – wine“ eins og Drakúla orðaði það. Ég vildi ekki fá neitt svo þungt í magann – það er erfitt að stunda kynlíf með útblásinn maga.

Eftir heitan sleik á dansgólfinu virtist það ljóst að við værum á leiðinni heim saman.

            „Til mín?“ spurði ég hann.

            „Ertu að bjóða mér að sjá hið leynilega ofurhetjufylgsni þitt?“ spurði hann.

            „Já, en er hvíldarstaður vampíra ekki alveg jafnleynilegur?“

            „Langar þig að sofa hjá í opinni gröf í Gamla-Vesturbænum?“

            Ég hló og hristi hausinn. Þá tók hann utan um mittið mitt og ýtti mér út af dansgólfinu og upp að veggnum. Hann kyssti mig. Ástríðufullt og óvænt. Ég fékk fiðring í magann. Hann sleikti niður eftir hálsinum mínum, tungubroddurinn kitlaði mig örlítið og ég fann hvernig það kveikti lostann í mér. Hann herti takið, fingurgómar hans þrýstust í bak mitt og tunga hans lék við háls minn af enn meiri ákafa. Svo saug hann. Gerði sogblett. Ég tók fast utan um rasskinnar hans til að sýna honum að ég var samþykk. Þá saug hann enn fastar og ég fann hvernig limur hans harðnaði innan undir buxunum. Mér leið eins og ég væri raunverulega bitin af vampíru. Ég hefði verið tilbúin til að hleypa honum upp á mig þarna á miðjum skemmtistaðnum. Geirvörturnar mínar urðu svo harðar að þær sáust í gegn um þunnan latexbúninginn. Ég renndi fingrum mínum upp bak hans, reif í vatnsgreitt hárið svo eyra hans bar upp að munni mínum sem sagði „komum heim.“ Ég nartaði í eyrnasnepilinn hans og rétti honum handtöskuna mína til þess að hann gæti falið harðan æsing sinn sem svo greinilega bungaði út milli fóta hans.

            Við tókum leigubíl heim til mín, sátum hlið við hlið og strukum lærum hvors annars meðan við kysstumst. Um leið og við stigum út úr leigubílnum var eins og varir okkar límdust saman og við kysstumst alla leiðina upp lyftuferðina.

            „Komdu.“ Ég dró hann inn til mín á hálsmálinu.

            Við fórum inn í svefnherbergið mitt og ég losaði um svart reipi sem hékk niður úr loftinu og var bundið fyrir aftan skápinn minn.

            „Haltu í þetta,“ sagði ég og rétti honum reipið. Og hann hélt um það meðan ég hneppti frá hverri tölu hans á fætur annarri og klæddi hann varlega, en ákveðin, úr skyrtunni. Því næst fór ég niður á hnén og losaði um beltisólina. Ég togaði niður buxurnar og nærbuxurnar fylgdu í kjölfarið. Hann var vel byggður. Frekar mjór, en þó mátti sjá móta fyrir sterkum vöðvum. Limurinn var stór (hann var engin hjartalaus vampíra, svo mikið var víst) og ég gat ekki beðið eftir að fá að gæla við hann. En fyrst vildi ég sýna honum hvort okkar myndi stjórna kvöldinu svo ég lamdi hann á berar rasskinnarnar með svipunni. Hann stundi, virtist líka þetta ágætlega. Ég er góð í dominant hlutverkinu, einn fastakúnninn minn er masókisti. Eftir örfá högg og jafnmargar stunur sleppti hann reipinu og sneri sér að mér. Svo hljóp hann að mér og ætlaði að rífa búninginn af líkama mínum en ég náði sem betur fer að toga niður rennilásinn áður en hann eyðilagði rándýr fötin. Hann henti mér berbrjósta upp á rúmið og togaði latexgallann af mér. Hann lagðist ofan á mig og kyssti. Aðeins g-strengur minn aðskildi okkur. Eric kyssti hálsinn og fór neðar og neðar. Sleikti hægt niður magann þar til hann var kominn að strengnum. Hann dró hann niður svo varir hans snertu lóruna mína. Hann færði mig alveg úr nærbuxunum svo hann kraup við rúmstokkinn. Ég setti fætur mína ofan á axlir hans.

            „Stattu upp,“ skipaði ég. „Þú ætlar að taka mig aftan frá á hvolfi.“

            Eric mótmælti ekki. En ég komst að því að stelling dagsins var ekki eins auðveld og hún virðist vera, og brjóstin hlýða þyngdarlögmálinu betur en myndin gefur til kynna. Stellingin var hins vegar mjög spennandi en eftir örfáar mínútur hætti hún að vera skemmtileg svo Eric lagði mig aftur niður en klifraði jafnóðum aftan á mig og sneri okkur á hliðina. Hann stakk skaufanum inn í sköpin, aftur og aftur meðan hann kyssti aftan á háls minn. Hann greip um brjóstin mín um leið og hann fékk það. Háværar stunurnar æstu mig svo mikið að litlu munaði að ég fengi það með honum. Hann skynjaði það og nuddaði lóruna mína með hægri hendinni meðan hann naut fullnægingarinnar, þá kom mín.

Var þetta ekki heitt? Ég hélt það! En þegar ég vaknaði um morguninn var hann á bak og burt og ekkert nafn, ekki einu sinni símanúmer! Nota vampírur ekki síma?

Stelling dagsins

Up up and away

– Lengi lifi Tobba Marinos! –

Ég las þetta innlegg Tobbu áðan. Það var flott. Svona ættu fleiri konur að vera. „Leyfa sér að lifa“. Ég hef verið aðdáandi Tobbu lengi, þrátt fyrir að vera gerólík henni – allavega miðað við bloggið. Hún er lesblind, ekki góð í stærðfræði, veit ekki hver forseti Rússlands er, veit lítið um tónlist og er nokkrum kílóum of þung. Ég er hins vegar ekki lesblind, nokkuð góð í stærðfræði, ég veit fyrra nafn forseta Rússlands (Dmitry, sem er mjög algengt nafn), veit nokkuð um tónlist og er nokkrum kílóum of létt. Ég hef aldrei fundið fyrir stressi eða öfundsýki – svo virðist sem ég sé algerlega ónæm fyrir þeim tilfinningum. Ég mætti hins vegar vera hjálpsamari og ég kann ekki orð í portúgölsku. Ég, rétt eins og Tobba, á erfitt með að staðsetja mig í lífinu (sem gæti verið ástæða þess að ég er enn í HÍ), er viðkvæm – en læt engan sjá það. Ég er líka sæt og klár! Ég má lifa.

            Tobba er ávallt kynnt sem „ókrýnd slúðurdrottning Íslands“. Hvenær á eiginlega að krýna hana? Hana vantar kórónu.

E.s. Amalía var með næturgest í nótt. Mikið var hún hávær!

– Hvað er að frétta? –

Ég hef misgóðar fréttir að færa. Sumar eru æðislegar, en aðrar ekki alveg jafn æðislegar:

Góðar fréttir:

1. Ég er í góðu líkamlegu ástandi samkvæmt læknunum á Húð & kyn. Það þýðir að ég get prófað nýju stellingu dagsins innan skamms.

3. Ég fékk gefins litun og klippingu og er orðin rauðhærð. Spurning um að vera Jessica Rabbit á Hrekkjavökunni?

4. Blásturshljóðfæraleikarinn hringdi og sagðist vilja hitta mig um helgina. Þið getið lesið um hann hér: Rúmævintýri Iceland Airwaves 2010

5. Ég á skemmtilega aðdáendur!

Slæmar fréttir:

1. Stundum á ég of skemmtilega aðdáendur.

2. Ég neitaði að fylgja fáránlega ríkum útlendingi.

Stelling dagsins

Hausstaða

– Þrjú viðtöl –

Karl bauð mér að fylgja ríkum útlendingi síðastliðna helgi. 200.000 á tímann er ekki lítið og hefði hálftími með honum næstum borgað alla leigu þessa mánaðar. Ég hef enn ekki fengið svar frá Húð og kyn svo ég tek enga áhættu, ég þoli ekki fólk sem sefur hjá þrátt fyrir að það hafi grun um að vera smitað af einhverjum óþverranum. Og ekki veit ég til að starfssystur mínar hafi mikinn metnað fyrir hreinleika, þær vilja auðvitað ekki smitast, en ef það gerist þá er þeim nokkuð sama þótt þær smiti aðra. En ég hef sterka trú á prinsippum – svo ég neitaði ríka útlendinginum um fylgdarþjónustu. Hefðu aðstæður verið öðruvísi hefði ég auðvitað tekið að mér þetta verkefni. En þegar vinkonan fer í pásu þá á buddan það til að gera slíkt hið sama. Ég á ekki mikinn pening eftir og miðað við hversu lítið ég hef unnið þennan mánuð mun ég rétt aðeins eiga fyrir leigunni. Til að leysa þann vanda ákvað ég að fá mér meðleigjanda. Staðsetningin íbúðarinnar er frábær og verðið á herberginu er gott og því hafa margir haft samband við mig. Ég er þegar búin að taka þrjá í viðtal:

Snákastelpan: Þetta viðtal var eitt af furðurlegustu samskiptum sem ég hef átt um ævina. Við vorum á allt öðrum stað í lífinu. Ég er 25 ára háskólanemi og hún var 19 ára stelpa sem hafði hætt í námi eftir grunnskólann. Það er auðvitað ekkert að því að mennta sig lítið, en hún hafði lítið sem ekkert unnið síðastliðin fjögur árin. Hún sagðist enn búa hjá foreldrum sínum og ætlaði að sækja um atvinnuleysisbætur þegar hún myndi flytja inn til mín – nema hvað að hún talaði í framsöguhætti, eins og hún væri þegar búin að fá herbergið. Þegar ég spurði hana út í gæludýr sagðist hún ekki vera með ofnæmi fyrir hundum (en ég á einn rottweilerhvolp) en hún sjálf ætti snák. Hún sagðist þó að hún ætlaði að geyma snákabúrið inni hjá sér, en var ekki viss hvort hún myndi fá sér lifandi mýs (til að gefa snákinum) eða geyma dauðar mýs í frystinum (mínum). Svo minntist hún á að ef snákurinn slippi myndi hann án efa gleypa hvolpinn minn! Svo hló hún hátt.

Amalía: Eftir fyrsta viðtalið missti ég pínulítið vonina um að finna góðan meðleigjanda. En svo boðaði ég aðra stelpu í viðtal sem ég vil kalla Amalía hérna á blogginu. Hún kom vel fyrir. Það var mikið líf í henni, hún var málglöð og við virtumst deila nokkrum áhugamálum. Hún var útskrifuð úr Listaháskólanum af fatahönnunarbraut og sagðist sauma mikið. Ég skildi ekki alveg fullkomlega hvert starf hennar var, en auk þess var hún í hálfu námi í Háskóla Íslands. Þegar síminn hennar hringdi heyrði ég að hún talaði á mjög undarlegan hátt við viðmælanda sinn, hún sletti mikið og notaði frasa sem greinilega höfðu þróast út frá áragömlum einkahúmor. Ég held hún hafi vitnað í XXX Rottweilerhunda, sem mér fannst pínulítið sniðugt. Þegar ég sá hversu vel mér líkaði við hana ákvað ég að spyrja hana aðeins persónulegri spurninga, ég gæti auðvitað ekki stundað vinnuna mína með íhaldsaman Jehóvavott í næsta herbergi. En hún var ekki vottur Jehóva. Hún var ekki einu sinni trúuð. Hún sagðist sjálf vera makalaus og var opin fyrir næturgestum mínum með því skilyrði að ég yrði opin fyrir hennar eigin næturgestum. Hún lagði mikla áherslu á að ég ætti að vera „opin“ fyrir þeim. Ég veit ekki af hverju hún valdi það orðalag, ekki vill hún að ég baki pönnukökur fyrir einnar-nætur-strákanna hennar á morgnanna? Vill hún að ég sofi líka hjá þeim? En hvernig sem því líður virtist hún skemmtileg, var alls ekki lokuð gagnvart kynlífi utan hjónabands og hafði næmara auga fyrir tísku en ég (ég þarf stundum hjálp í þeim málum). Hún kom sterklega til greina.

DA HUNK: Ég heyrði voða lítið af því sem hann var að segja. Hann var of:

Ástarkveðjur!

– Sannleikurinn –

Ég vil þakka ykkur, kæru lesendur, fyrir þann áhuga sem þið hafið sýnt mér. Hvort sem þið hneykslist, hlægið eða fræðist þá er ég mjög ánægð með að þið hafið áhuga á að lesa um líf mitt. Ég er sérstaklega ánægð með að heyra að sumir hafa sýnt mér kynferðislegan áhuga og þakka innilega þann einkapóst sem ég hef fengið. En því miður verð ég að neita öllum þeim sem vilja hitta mig, í kynferðislegum skilningi eða öðrum. Því ég verð því miður að halda nafnleynd bloggsins, orðspor eru hér að veði, en með nafnleyndinni fylgir einnig andlitsleynd. Ég get ekki hætt á það að nafn eða andlit mitt verði tengd við þetta blogg. Hér er ég Fanney. Og ég get lofað ykkur sem teljið ykkur vita hver ég: þið vitið það ekki. Enginn veit það, ekki einu sinni mínar nánustu vinkonur, svo mikið hagræði ég sannleikanum. 

Stelling dagsins

Sigurörkin

– Mig langar í ...–

...meiri æfingu!

Á fimmtudeginum í síðustu viku prófaði ég þessa stellingu:

Hún gekk heldur brösulega og þess vegna fór ég að velta fyrir mér hvernig ég gæti komið mér í betra form. Ég gæti notað skírlífstíma minn (ég ætla ekki að stunda kynlíf fyrr en ég hef fengið það staðfest frá Húð og kyn að allt sé í lagi þarna niðri) til þess að koma mér í betri æfingu. Ég fer í jóga einu sinni í viku en ekki virðist það vera nóg. Ég googlaði mér innblástur...

Þetta eru skemmtilegir jógatímar:

Bondage yoga hljómar erfitt en skemmtilegt:

Þetta Boot Camp er eitthvað fyrir mig:

Ég gæti farið að hjóla:

Ég gæti farið í klifurhúsið:

Ég gæti farið í leðjuhlaup!:

Ég gæti hjólað á þessum titrandi hjólahnakki ... mmmmm:

Fengið þá til að kenna mér jóga:

Þetta er alveg dásamlega classy:

Ég held auðvitað áfram í jóga, en gæti æft mig heima með bókinni Yoga Undressed:

Og náð góðum árangri:

Stelling dagsins

Hliðarspor

Berbrjósta hárgreiðsludömur

Fann þessa frétt á mbl.is:


http://www.mbl.is/folk/frettir/2010/10/20/berar_ad_ofan_i_vinnunni/


Lífið er yndilegt!

– Rúmævintýri Iceland Airwaves 2010 –

Já Rúmævintýri Airwaves voru nokkuð skemmtileg þetta árið – en misskemmtileg. Þau áttu sér reyndar ekki alltaf stað í rúminu, en ævintýri voru þau engu að síður.

Miðvikudagur: Blásturshljóðfæraleikarinn

Ég hélt að það yrði ekkert úr rúmævintýrum þetta kvöldið en allt í einu rakst ég á þennan yndæla blásturshljóðfæraleikara fyrir framan Bakkus seint um kvöldið. Ekki var mikil drykkja í gangi (miðað við hin kvöldin) en hann virtist vel í glasi. Eða kannski var hann bara svona vandræðalega edrú: reyndi eins og hann gat að koma mér heim til sín með asnalegum pick-up línum sem hann virtist hafa beinþýtt úr ensku. Ég man að á tímabili var hann að tala um hana og hænur (wtf?). Venjulega hefði ég ekki farið heim með honum en þar sem markmið mitt var einn á dag yfir Airwaves varð hann heppinn þar. Við fórum heim til hans og stunduðum svo-sem-allt-í-lagi kynlíf. Ég prófaði stellingu miðvikudagsins og gef henni tvær og hálfa stjörnu. Kannski gef ég honum bara tvær og hálfa stjörnu?  

            Ég læddist út um morguninn og skyldi eftir lítinn þakkarmiða með símanúmeri. Mér finnst svo dónalegt að kveðja ekki – held að það sé uppeldið.

Fimmtudagur: Englendingurinn

Nældi mér í einn útlenskan og fékk að gista á dásamlegu hóteli. Ókei, það var ekkert svo dásamlegt, frekar kaldhæðnislegt nafn á því: Room with a View. Út um gluggann var afbragðs útsýni yfir róna að pissa á staur við Ölstofuna.

            Englendingurinn minn bauð mér heim áður en tónleikar kvöldsins kláruðust. Ég bjóst við að hann væri spenntur yfir því að sænga hjá íslenskri stelpu. Ég var líka spennt. Ég hef samt sofið hjá Englendingi áður, eitt sinn þegar ég fór til London. Hann var nokkuð öðruvísi en ég ætti að venjast, breskur red-neck. Þessi var þó ekki eins og sá fyrri. Hann var með svart liðað hár, ágætis líkama og þegar ég vaknaði morguninn eftir komst ég að því að hann var í hljómsveit. Eða kannski voru herbergisfélagar hans í hljómsveit? Já, herbergisfélagar! Það gæti verið önnur ástæða þess að hann vildi fara svona snemma af tónleikunum; einhver labbaði beint inn á okkur. Það þurfti einmitt að vera á sama tíma og við vorum í föstudagsstellingunni. Hana hafði ég aldrei prófað áður, enda var hún nokkuð erfið. Ég hvet konur ekki til að prófa hana nema að þær treysti sér í hana. Ég æfi jóga einu sinni í viku og var samt næstum því dottin úr lið.

            Sirka þrír Englendingar sáu mig nakta þetta kvöld, að mínum Englendingi frátöldum. Við rákum vini hans út auðvitað. Þeir hafa ekki farið langt því tvisvar sinnum var bankað á herbergishurðina. Enginn kom inn, sem betur fer því ég var ekki búin að hylja mig – ekki það að vinir hans hefðu séð eitthvað nýtt.

Föstudagur: Allt annar maður

Ekkert virtist ganga að óskum. Ég hafði hugsað mér að ná mér í íslenskan tónlistarmann og reyndi hvað ég gat að spotta úr hina og þessa. En allir sem ég kom auga á virtust eiga kærustu. Ég fór meira að segja að pæla í nokkrum óaðlaðandi tónlistarmönnum en ekkert gekk. Allir voru í sleik nema ég! Þá rakst ég á blásturshljóðfæraleikarann minn aftur. Ég komst að því að hann hafi ekki verið svo fullur síðasta miðvikudag. Nú var hann það og var mun afslappaðri. Kannski hann hafi verið búinn að reykja eitthvað? Hann var eins og nýr maður.

            Í þetta skiptið létum við nægja að fara inn á lokað baðherbergi og stunda munnmök. GUÐ MINN GÓÐUR hvað blásturshljóðfæraleikarar eru góðir í munnmökum! Varirnar voru þrútnar eins og þeir séu alltaf með varasalvann sem þrýstir blóðinu út í varirnar – margar kynlífsvöruverslanir selja hann og mæla einkar með honum fyrir munnmök. – Tunga hans var einnig ofboðslega lipur, ekki veit ég hvort það hafi eitthvað að gera með hljóðfærið hans en það var ofboðslega gott hvernig hann lét tungubroddinn leika við snípinn. Og hvernig hann saug með þessum þrútnu vörum. Ég held ég hafi fengið fullnægingu á innan við mínútu. Virkilega magnþrungna fullnægingu. Mér leið pínulítið eins og ég hafi aldrei áður fengið fullnægingu. Ég titraði svo mikið að ég átti í mestu erfiðleikum með að launa honum greiðann. En hann fær fimm stjörnur fyrir þetta þrátt fyrir að hafa ekki einu sinni þurft að nota liminn.

            Ef allir blásturshljóðfæraleikarar eru með svona varir hlýtur að vera fjör í lúðrasveitarbúðum. Ég hringi í hann, bókað mál. En ég vona að hann svari því ég held að ég hafi ekki náð eins góðum árangri.

Laugadagur: Puttarinn
Eftir alveg hreint frábæra tónleika með Robyn fór ég á Venue þar sem eitthvert ógeðið sannfærði mig um að koma með honum inn á klósett. Hann var skítugur og – ég veit ekki hvað ég var að hugsa. Ég leyfði honum að putta mig en ekki mikið meira en það. Ætla að leyfa Húð og kyn að taka burtu ógeðistilfinninguna.

Sunnudagur: :(

Var enn með of mikinn hroll frá laugardagskvöldinu til að tæla einhvern. Fékk samt fiðring í magann á Stórsveit Samma og Orphic Oxtra, svona margir blásturshljóðfæraleikarar... mmmmm...

Stelling dagsins

Ílegg

Stelling dagsins

Álegg

Stelling dagsins

V4Vixen

Stelling dagsins

Heaven

Hún heldur sér í rúmgaflin frekar en að hreyfast með honum. 

I'm Just Not That Into You

Af hverju pælum við alltaf í því hvað honum finnst. Hvað um okkur?


Sjá nánar í gestapósti á Tískublogginu:
http://tiskublogg.blogspot.com/2010/10/gestapostur-im-just-not-that-into-you.html

– Byrjum að blogga –

Nú er síðan öll að koma til og hef ég samþykkt þann möguleika að leyfa fólki að "elta" mig. En sökum nafnleyndar síðunnar vil ég ekki opna fyrir athugasemdir, því miður.


Lesið líka greinina sem ég skrifaði á Tískublogg um mannósíur:
http://tiskublogg.blogspot.com/2010/10/gestapostur-mannhosur-og-mannosiur.html?spref=fb


Ást á ykkur!

– Rúmævintýri Iceland Airwaves 2009 –

Nú er Airwaves hátíðin að byrja og ég læt mig ekki vanta frekar en vanalega. Ég veit þó ekki hvort togar meira í mig áhuginn á tónlist eða áhuginn á þeim yfirgnæfandi meirihluta karlmanna sem taka mæta á hátíðina, og þá sérstaklega stóri hluti útlenskra karlmanna. Ég reyni yfirleitt að ná mér í einn mann á hverju kvöldi og þá yfirleitt ekki sömu týpurnar. Í fyrra svaf ég hjá fjórum strákum: einum útlendingi, einum íslenskum tónlistarmanni, einum fréttamanni/ljósmyndara og auðvitað einum hreinum sveini.

Miðvikudagur: Signore Fabio

Ég veit ekkert hvað hann heitir í alvörunni. En hann var ítalskur, held ég, allavega latino, svo ég kalla hann Fabio vegna þess hve mikill Fabio hann var. Get ekki lýst því betur:

            Við hittumst á leiðinlegum off-venue tónleikum. Ég fann hann stara á mig frá hinum enda salsins. Hann starði og starði og á endanum nennti ég þessu ekki lengur og horfðist í augu við hann. Hann blikkaði mig. Ég skimaði yfir mannfjöldann og sá að hann var best útlítandi af þeim karlmönnum sem þar voru svo ég blikkaði hann til baka. - Þvílík klisja, ég veit. - Hann hoppaði fislega yfir salinn í áttina til mín eins og hann væri að dansa tango.

            „Signorina bella!“ sagði hann. (Athugið að ég kann ekkert latneskt mál svo allt sem hann segir er eins málfræðilega rétt og Google Translate getur boðið).

            „Hæ, senjor,“ sagði ég.

            „No, no! Io sono un gentiluomo.“ Hann tók hönd mína og kyssti.

            „Do you speak English?“ spurði ég.

            „No, io non parlo inglese. Solo italiano.“

            „Frábært.“ Það var síðasta orðið í okkar samskiptum. Jú, fyrir utan að hann blaðraði endalaust meðan hann tók mig aftan frá inni á baðherbergi á klúbbi í Austurstræti. Ég hafði ekki getað hugsað mér órómantískara samræði með jafnrómantískum manni.

Fimmtudagur: Söngvarinn

Ég gef honum nafnið Tígri bæði vegna fatasmekks hans og vegna hljóðanna sem hann gaf frá sér meðan á ástarlotunum stóð:

            Ég hitti hann eftir giggið hans. Ég hafði aldrei heyrt í hljómsveitinni áður en vinkona mín var svo mikill aðdáandi að hún neyddi mig til að hanga fyrir framan lítið bakherbergi aftast á tónleikastaðnum. Hún bara varð að fá eiginhandaráritun, eða eitthvað. Ég naut tónlistarinnar þó ágætlega og hljómsveitin á eftir þeim var alls ekki svo slæm heldur. Frekar þung, en full af krafti (sem er líka nokkuð góð lýsing á frammistöðu Tígra í bólinu).

            Ég nennti ekki að hanga fyrir framan þetta bakherbergi og tróð mér í pittinn fyrir framan sviðið. Ég fór reyndar ekki alveg inn því ég nennti ekki að fá spark í andlitið og vera með glóðarauga það sem eftir var hátíðarinnar en ég hélt mér þó nógu nærri til að taka þátt í hinu óbeisluða svitabrjálæði. Ég fann þó að strákurinn fyrir aftan mig var óvenju sveittur og ég fann hvernig hann straukst mun blíðlegra upp að mér en gengur og gerist í pitti. En ég gat ekki litið við til að finna út hver þetta væri svo ég ákvað að snúa öllum líkamanum við. Ef mér litist ekki á hann myndi ég þykjast hafa ætlað að kaupa mér drykk á barnum og troðið mér þangað. En þetta var sjálfur söngvari síðustu hljómsveitar. Ég gat ekki látið þetta fram hjá mér fara og ... til að gera langa sögu stutta þá breimuðum við saman langt fram á nótt heima hjá honum.

            Hann var algjörlega ófeiminn og ég var greinilega ekki sú fyrsta sem hann svaf hjá. Hann var mjög reyndur, og ég komst að því seinna að hann var meira að segja reyndari en ég! En hann var líka eldri.

            Hann þekkti líkama minn betur en ég sjálf, var óskaplega næmur fyrir hverri snertingu. Hann var ansi lipur líka, verst hvað hann var svo mikið stærri en ég. Alls ekki feitur, bara hávaxinn og vöðvastæltur (ekki samt svona ógeðslegur eins og fitnesskarlar). Ég gæti hafa verið heilum meter minni en hann og auðvitað miklu léttari. En það þýddi líka að ég fékk að vera ofan á – score.

            Svo fann hann g-blettinn (sem ég á sjálf mjög erfitt með að finna) og gaf mér mína bestu fullnægingu síðan ég svaf hjá Karli í menntaskóla. Maður ætti kannski að hringja aftur í hann við tækifæri?

Föstudagur: Paparazzinn

Þarna var ég nærrum því lenti í slæmu veseni:

            Seint á föstudeginum fór ég á Jakobsen til að enda kvöldið í góðu DJ-partýstuði. Allar hljómsveitir voru búnar með settin sín svo þeir allra hörðustu héldu á Jakobsen til að vera þar fram eftir kvöldi. Ég og vinkonur mínar voru allar vel í glasi og dönsuðum eins og vitleysingar þar til allar vinkonru mínar voru byrjaðar að dansa við einhverja stráka, þar á meðal ein sem var á föstu. Allt í einu var ég orðin svakalega einmana og dansinn varð feimnislegur. Þá kom mér til bjargar þessi fyrirtaksljósmyndari og fór að taka myndir af mér. Ég og mitt ofvirka sjálfsálit tókum okkur til og pósuðum af krafti. Ljósmyndarinn fór að dansa við mig og dansinn varð sífellt erótískari. Þegar hann fór að reyna að troða myndavélinni upp undir pilsið mitt stoppaði ég dansinn og hann bauð mér heim.

            Heimilið hans var notaleg lítil kjallaraíbúð í vesturbænum.Rúmið hans var stórt og í miðju svefnherberginu. Allt var svart þar inni, rúmfötin, rúmið sjálft, bókahillurnar (og flestar bækurnar voru þar svartar líka), sjónvarpið, allt svart nema málverkið sem hékk fyrir ofan rúmið. Það var nýtískulegt, stórt og hvítt með fjólubláum línum sem stundum skárust á en byrjuðu meira og minna allar í efra hægra horninu og leituðu niður í það vinstra. Ég man vel eftir því af því að ljósmyndarinn vildi svo mikið taka mig standandi aftan frá í rúminu. Ég var meira og minna allt kvöldið með andlitið í málverkinu og hélt í það mér til stuðnings. Hann tók mig fast, skeytti litlu um hvað mér fannst. Kannski var hann bara svona slæmur í samanburði við Tígra sem ég var nýbúin að sofa hjá, en ég get fullyrt það að hann var engan veginn góður í rúminu og afar sjálfselskur miðað við flest aðra sem ég hafði sofið hjá fram að þessu.

            Ég vaknaði seinna um nóttina, það var kolniðamyrkur í herberginu og ég reyndi að þukla mig áfram í leit að fötunum mínum sem ég hafði hent af mér í allar áttir. Ég fann brjóstahöldin mín hanga utan á bókahillunni og tók þau frekar óvarlega niður. Lítil piparstaukur (sem passaði ekki beint við bókahillu) færðist til og þá tók ég eftir rauðu ljósi sem blikkaði fyrir aftan hann. Ljósið kom frá digitalmyndbandsvél. Andskotans ljósmyndarinn hafði tekið okkur upp! Ég ákvað, og ég sé ekkert eftir þeirri ákvörðun, að fyrst að hann hafi tekið myndir af mér ætlaði ég að taka myndavélina af honum.

Laugadagur: Sveinninn

Æ, þetta var slæmt. Virkilega slæmt. Kynlífið sjálft var dásamlegt. En eftirskjálftinn var mikill. Ég hafði ekki hugmynd um að hann væri hreinn fyrr en daginn eftir:

            Sveinninn naut þess að uppfylla allar sínar viðurstyggilegustu fantasíur, bað mig um að sleikja fingur mína eftir að hafa puttað mig, sem fæstir biðja mann um fyrr en eftir nokkur skipti. Sveinninn gekk að leikföngunum mínum eins og hann ætti þau sjálfur og spurði mig ekki einu sinni hvort þau væru hrein (sem þau auðvitað voru en flestir spyrja að því svona til öryggis – aldrei taka neinar áhættur í svona löguðu, það er ekki móðgandi að spyrja)! Hann setti titrara inn í mig meðan hann horfði á mig sleikja fingurnar en varð svo æstur að hann fékk það án þess einu sinni að koma við sjálfan sig. Svo fékk hann það tvisvar eftir það, aðeins einu sinni meðan hann var inni í mér og það í síðasta skiptið. Ég hefði mátt vita að hann var hreinn. Hann fékk það auðveldlega, var agressífur og fékk fullnægingu þrisvar sinnum sama kvöldið!

            Daginn eftir fór ég í eftirpartí til vinkonu minnar. Það var á sunnudeginum eftir lokatónleikana sem fáir nenna að djamma eftir á. En ég þurfti ekki að mæta í skólann fyrr en seint daginn eftir svo ég lét verða af því að fara.

            Þegar ég kom til hennar var Sveinninn það fyrsta sem ég sá. Hann kom auga á mig og leit út eins og hann hafði séð draug og honum svelgdist á bjórnum sínum og bókstaflega hljóp í burtu. Ég spurði vinkonu mína hver þetta væri.

            „Þetta er *Sveinninn*,“ útskýrði hún, - ég ætla auðvitað ekki að segja hans raunverulega nafn hér á blogginu. - „Vá, það er skemmtileg saga á bak við hann. Sko, hann og þessi stelpa þarna...“ hún benti á ljóshærða stelpu sem sat milli tveggja vinkvenna í stofusófanum, „hún er fyrrverandi kærastan hans. Þau hættu saman í síðustu viku en af því þau tilheyra sama vinahópi var henni líka boðið. Hann er reyndar búinn að forðast hana í allt kvöld, sem ég skil ekki. Ég hélt þau væru orðnir vinir.“

            „Hvað voru þau búin að vera lengi saman?“ spurði ég nokkuð slegin að heyra að ég hafi verið reboundið hans.

            „Rúm tvö ár,“ sagði gestgjafinn. „En þau stunduðu aldrei kynlíf! Foreldrar hennar eru voðalega trúaðir.“

            Ég fékk náttúrulega algjört sjokk að heyra þetta. Ég hafði verið frillan! Ég afsveinaði þennan strák sem þessi stelpa hafði verið að geyma í rúm tvö ár. Svo það sem eftir var teitisins vorum við öll þrjú sitt í hverju horninu.

Svona getur kynlíf verið flókið stundum. Ég hlakka til að lenda í Rúmævintýrum Airwaves 2010. Ég ætla mér að ná fullkominni hátíð aftur, kannski næ ég einum á sunnudeginum líka. Einn á dag. 

– Mig langar ... –

í þennan lampa:

í þennan titrara:

í þessi handjárn:

í þennan kassa:

í þennan dildó:

í þetta dót:

En ég get með góðri samvisku fullyrt að mig langi ekki í þennan hnefa:

Ætti mig að langa í eitthvað annað? Sendið mér ábendingu á fanneymango@gmail.com!

Ást og kynlíf,

Fanney Mango

– Óvenjuleg að látum og limaburði –

Mig langaði að deila með ykkur minni merkilegustu reynslu frá fylgdarþjónustunni. Kannski er það svolítið heimskulegt af mér, að leggja fram trompið mitt svona snemma í blogginu en ég hef hvort eð er ekki í hyggju að skrifa í það í lengri tíma.

Kúnninn var þjóðþekktur einstaklingur, svo þekktur að ég get ekki einu sinni nefnt hann hér. Köllum hann bara Níels.

            Níels var rammgiftur stjórnmálamaður með erfiðar hvatir. Hann vildi íslenskt, þess vegna bað Karl mig um að sinna honum en ekki asísku stelpurnar. Þar sem hann gat hvergi farið um óséður vildi hann ekki hittast á hóteli eins og flestir. Við ákváðum því að hittast í sumarbústað sem hann og kona hans áttu. Hann var vel falinn innan um grenitré og hæsta kjarr sem Ísland hafði upp á að bjóða.

            Ég fékk bíl bróður míns að láni (því þá átti ég engan), sagðist ætla að hitta vinkonurnar úr Kvennó í sumarbústað. Það kom mér á óvart að hann skildi lána mér hann miðað við þá óhelbrigðu ást sem hann bar til hans (eða hennar, bróðir minn vildi meina að bíllinn væri kvenkyns). Ég man að foreldrar mínir höfðu nokkrar áhyggjur af honum í fyrstu, hann bónaði hann hana tímunum saman og talaði við hana. Því lofaði ég honum að fara vel með hana. Ég keyrði norður eftir landi þar til ég kom að bústaðinum, lagði bílnum við bílastæðið fyrir utan og leit á minnismiðann sem Karl, vinnuveitandi minn, hafði útbúið handa mér. Fjallkonubúningurinn sem Karl hafði sérstaklega látið sauma fyrir þetta verkefni hékk aftur í bílnum. Hjálpartækin voru í skottinu, ég hafði farið yfir þau áður en ég lagði af stað. Ræðan var þar líka. Ég lagaði farðann og dró djúpt andann, það hafði verið langt síðan ég tók að mér kúnna og þetta var mikilvægasti kúnninn minn hingað til.

„Halló!“ kallaði ég inn um dyragættina á sumarbústaðinum.

„Sæl.“ Níels kom fram og gekk í áttina að mér. „Sæl og blessuð, Tara.“ Hann hafði líka ákveðið nafn á mig.

Ég brosti. „Viltu byrja núna? Gæti ég skipt um föt einhvers staðar?“

„Baðherbergið er hérna og til vinstri.“ Hann benti inn ganginn.

Þetta var án efa stærsti sumarbústaður sem ég hefði farið í. Mun stærra en hús foreldra minna eða íbúðin sem ég leigði þegar ég var í sagnfræðinni. Hann var á tveimur hæðum en mér sýndist hann einnig hafa svefnháaloft. Ég fór inn baðherbergið sem lá að stofunni. Stofan var rúmgóð með leðursófasetti, arni og ísbjarnarfeldi sem lág þar á milli. Ekki veit ég hvort feldurinn hafi verið ekta, en það kæmi mér ekki á óvart.

Ég klæddi mig í samkvæmt lýsingunni: Í svarta kvenskykkju þrönga og undir hafði ég stuttan niðurhlut og silfurbelti um mig miðja, þunna skó á fótum, lítinn stinnan kraga um hálsinn, hulið höfuð með svörtu silki og kvenhatt með silfurskildi. Allt samkvæmt áætlun Níels.

Þessi kona hefur með öllu sorglega ásýnd, styður vinstri hönd undir kinn og horfir til himins. Til hægri handar standa nokkrar kýr og blína á hana, sem þeim finnist hún vera óvenjuleg að látum og limaburði.

„Óvenjuleg að látum og limaburði?“ spurði ég sjálfa mig. Hvernig átti ég að gera það? Og hvers vegna vill hann að ég leiki svona óhamingjusama konu? Það var ekki í minn hlut að gagnrýna kúnnann. Ég átti aðeins að hlýða. Ég setti upp fýlusvip og gekk fram þar sem Níels beið eftir mér á leðursófanum.

„Nei, nei, nei!“ hrópaði Níels.

„Hvað?“ spurði ég, ekki viss um hvort þetta væri hluti af leiknum eða hvort ég væri að gera eitthvað vitlaust.

„Þú átt að vera leið!“ sagði hann. „Ekki í fýlu eins og einhver lítil frekjudolla sem fékk ekki nammið. Reynum aftur og reyndu að vera leið, með sorglega ásýnd. Eins og þú sérð þá heldur hún meira að segja að kýr á beit séu að dæma sig, ekki sýna neinn vott af  sjálfstrausti.“

Ég kinkaði kolli og flýtti mér aftur inn á baðherbergið.

„Ég sem hélt að karlmenn vildu sjálfsöruggar konur,“ hugsaði ég. Ég gæti ekki unnið þetta starf án sjálfsöryggis.

Ég leit í spegilinn og ímyndaði mér hvernig það væri að vera þessi kona. Ég reyndi að hugsa um eitthvað slæmt í mínu lífi, en ekkert hafði gerst sem hafði áhrif á sjálfsálit mitt. „Ef ég róa mig aðeins niður og slaka á andlitsvöðvunum gæti ég sýnst ágætlega leið,“ hugsaði ég og andaði djúpt.

Ég gekk hægum skrefum fram og horfði niður á jörðina. Níels var ánægðari og kvöldið hélt áfram eftir hans áætlun. Ég fór með ljóðið og hann afklæddi mig á meðan, sem var reyndar hið mesta basl vegna búningsins.

 Svo kom að kynlífinu. Níels vildi endaþarmsmök. Hann vildi ekki taka mig, hann vildi að ég tæki hann. Ég varð við ósk hans og fór í strap-on, nærbuxur með gervilimi, smurði og rak hann inn í rassgat hans.

„Ég spurði konuna mína eitt sinn hvort hún vildi þetta,“ útskýrði hann fyrir mér meðan ég þrýsti vel smurðum gerviliminum inn í hann svo hann stundi. „Það sprakk allt í loft upp! Við stunduðum ekki kynlíf í marga mánuði á eftir, sem hefur að vísu gerst oft. Þá byrjaði ég fyrst að hitta Töru, hún er hjákona mín.“

Ég fann til með honum. Ég skil ekki hvernig fólk getur litið illum augum á svefnherbergisathafnir annarra, svo lengi sem þær gera ekki öðrum illt.

„Okei, vildi Tara setja á sig strap-on?“ spurði ég og gerði mér upp litla stunu í leiðinni.

Níels hló. „Onei, þess þurfti hún ekki.“

Við héldum áfram þar til Níels fékk fullnægingu og láum svo á ísbjarnarfeldinum fyrir framan arinninn, drukkum rauðvín og hann horfði á mig nota hin og þessi leikföng. Öll tengdust þau rassinum á einn eða annan hátt. Hann lét mig sjálfa setja butt-beadskúlur í mig og bað svo um að toga þær út.

„Vissurðu að aldur forngrískra kvenna miðaðist við giftingu, ekki fæðingu?“ spurði Níels.

„Nei, það vissi ég ekki,“ og rétti honum hringinn sem festur var við hinn enda butt-beadsperlufestarinnar. Hann togaði og ég gaf frá mér háa stunu sem var ekki alveg uppgerð.

Við heyrðum bíl keyra inn í innkeyrsluna við sumarbústaðinn.

„Hvað í andskotanum?“ æpti Níels og stökk út í glugga. „Feldu þig!“

Við hentum leikföngunum í töskuna, gerviliminum og sleipiefninu. Hann opnaði kústaskáp og benti mér á að skríða þar inn. Ég hlýddi og kom mér fyrir í snatri með töskuna. Allt varð svart. Örsnöggt sá ég hvernig Níels opnaði hurðina aftur og henti butt-beadskúlunum yfir hálsinn minn og lokaði.

„Ástríður! gaman að sjá þig hérna. Hvernig vissirðu hvar ég væri,“ heyrði ég hann segja.

„Hvar er hún?“ svaraði konan, sem greinilega hét Ástríður. „Hvar er þessi helvítis drusla?“

„Hvað meinarðu?“ spurði Níels. „Heldurðu að ég sé með einhverri konu hérna?“

„Heldurðu að ég sé heimsk, Níels? Heldurðu að ég viti ekki af henni?“ Ástríður var greinilega í mjög miklu uppnámi og mér heyrðist hún gráta. „Heldurðu að ég hafi ekki heyrt í þér í símanum: Ó, Tara, ó Tara! Og svo ferðu hingað, segist vera á fundi á Akureyri. Ég hringdi þangað! Þeir könnuðust bara ekkert við neinn fund.“ Ég heyrði skápahurðir skellast frammi. Ég vissi að ef hann fengi hana ekki til að hætta að leita þá myndi hún finna mig.

„Ástríður, róaðu þig. Eins og þú sérð þá er engin Tara hérna. Þú verður að treysta mér.“ Rödd Níels titraði af blíðu og áhyggjum.

„Treysta þér? Það er ókunnugur  bíll í innkeyrslunni og þú stendur hér kviknakinn.“ Ástríður fór að gráta.

„Komdu hérna, ástin mín,“ sagði Níels. „Ég passa upp á þig. Ég elska bara þig.“

Ég þóttist heyra þau faðmast hinu megin við skápshurðina en þá reif Ástríður hurðina upp ég sá að ég hafði rangt fyrir mér.

„Hóra!“ skrækti hún þar sem ég blasti fyrir henni nakin með notaðar butt-beadskúlur vafðar um hálsinn. Hefðu aðstæðurnar verið öðruvísi hefði ég hlegið að ofurrænsæja viðurnefninu sem hún gaf mér. Svo greip hún um hlut ofan úr hillu kústaskápsins til að lemja mig með, sem betur fer var það bara eldhúsrúlla en ég náði að smegja mér út úr skápnum og hlaupa út í bíl með töskuna í höndunum og eiginkonuna á hælunum. Ég hljóp út án þess að líta til baka, niður tröppurnar og út á mölina. Steinarnir sukku inn í iljar mínar svo Ástríður náði mér undir eins og hélt áfram að lemja mig með eldhúsrúllu. Níels náði okkur við bíl bróður míns og hélt utan um konuna sína. Ég smegði mér nakin inn í bílinn og ætlaði mér að keyra í burtu en sá að Ástríður hafði lokað innkeyrsluna af með sínum bíl. Þá kom aðeins tvennt til greina, leyfa afbrýðisamri eiginkonu að berja mig smám saman til dauða með eldhúsrúllu eða eyðileggja elskuna hans bróður míns. Ég gaf í, eldhúspappír þyrlaðist upp í reykmökkinum. Ég keyrði inn í rjóðrið og út úr lífi hjónakornanna.

Það var ekki erfitt fyrir mig að komast á veginn. Ég þakkaði Guði fyrir bíladellu bróður míns, hann hafði látið stækka dekkin svo hann í raun sveif yfir kjarrið. Ég keyrði nokkra metra í burtu og stoppaði svo í afleggjara fyrir sorpbílinn. Ég leitaði í töskunni en fann engan fatnað annan en lítinn kraga og hatt sem tilheyrðu búningnum. Fötin mín og veskið hafði ég skilið eftir inni á baði. Ég setti kragann á og vonaðist til þess að hann gæfi bílstjórunum í mótumferðinni til kynna að ég væri fullklædd.

Um það bil kortéri seinna keyrði lögreglubíll framhjá. Hann snarstöðvaðist og snéri við. Kraginn hafði brugðist mér. Þetta var hin meinta lögregla Húnavatnssýslu sem aldrei gaf eftir. Ég hef látið fjarlægja hrók úr leggöngunum mínum en þetta var án nokkurs vafa vandræðalegasta stund lífs míns. Að sitja í bílstjórasæti og láta lögreglumann lýsa vasaljósi sínu á ber brjóstin mín og neðar. Vera tekin í varðhald fyrir ósæmilegu hátterni (þar held ég að þeir hafi átt við nektina) og bílnúmersleysi. Spjaldið hafði víst dottið af þegar ég keyrði í gegnum rjóðrið. Og vera svo með áfengi í blóðinu í þokkabót.

Á lögreglustöðinni á Blönduósi hringdi ég í Karl og bað hann að sækja mig. Lögreglumennirnir lánuðu mér bol til að sofa í en áttu því miður engar nærbuxur. Það fannst þeim fyndið. En ég svaf lítið á hörðum bekknum. Núna vissi ég hvernig það var að vera ósjálfsörugg.

Karl kom að sækja mig á lögreglustöðina við dögun. Hann talaði við lögregluna og leysti mig út. Ég fann ég fyrir undarlegu augnráði lögreglunnar þegar hún rétti mér aftur töskuna, fulla af kynlífsleikföngum, flestum notuðum.

„Ég fór í kynningarferð í gæsun,“ laug ég. „Endilega kíktu við ef þú hefur áhuga, Adam og Eva!“ Ég brosti og tók við töskunni.